Piti and Grandmother
บทที่ ๑ - ปิติกับยาย
ไก่ขันปลุกปิติเป็นประจำทุกเช้า ตามปรกติฤดูทำนา
เช่นนี้ พ่อ แม่และพี่ไปนาตอนเช้ามือก่อนเขาตื่น วันนี้แม่
มัวหาผ้าคลุมหน้ากันแดดจึงทำให้ไปช้ากว่าทุกวัน ปิติจึง
ตื่นขึ้นมาทัน พ่อเตรียมเครื่องมือทำนารออยู่ข้างล่าง พี่
เตรียมข้าวปลาอาหารและกรอกน้ำใส่กระติก เสร็จแล้วก็
พากันลงไปนั่งคอยที่แคร่ใต้ต้นมะปราง ปิติโผล่หน้าต่าง
เห็นพ่อกำลังเอาคราดกระแทกกับพื้นดินแรง ๆ เพื่อให้
ดินหลุดออกจนก้อนกรวดที่พื้นกระเด็นขึ้นมา เขาอยากจะ
ขอไปนาด้วยแต่เกรงพ่อจะดุ เพราะพ่อเคยบอกว่าเขาตกกล้า
ไม่เป็น จึงต้องอยู่บ้านช่วยยายทำงาน เขาเข้าไปช่วยแม่
หาผ้าคลุมหน้าแต่ไม่พบ แม่รำคาญเลยเปลี่ยนใจใช้งอบแทน
ครั้นพ่อ แม่และพี่ไปแล้ว ปิติจึงล้างหน้า แปรงฟัน
อาบน้ำ สระผม เขาเห็นยายกำลังล้างหน้าประแป้งให้น้อง
จึงลงไปเดินเล่นรอบบริเวณบ้าน ขณะนั้นยังเช้าอยู่ พระอาทิตย์
เพิ่งขึ้นจากขอบฟ้าครึ่งดวง ทอแสงสีทองออกมา
เรื่อเรือง ฝูงนกพากันบินออกหากินเป็นหมู่ อากาศสดชื่น
ลมเย็นพัดผ่านไม่ขาดระยะ เขามองดูผึ้งเกลือกกลั้วเกสร
ดอกบัวในสระข้างบ้านอย่างสำราญใจ แล้วเดินเรื่อยมาจน
กระทั่งถึงต้นมะยมหลังบ้าน เขาคิดถึงเจ้าแก่ขึ้นมาทันที
เพราะมันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่เคยขัดใจเขาเลย ตั้งแต่เจ้าแก่
ตายเขารู้สึกเหงามากจนพ่อสงสาร และสัญญาว่าจะหาลูก
ม้ามาให้เลี้ยงแทนเจ้าแก่ แต่พ่อก็ยังหาไม่ได้
พอดีปิติได้ยินเสียงยายร้องเรียกจึงรีบวิ่งกลับ ครั้นขึ้น
ไปบนบ้านเห็นยายกำลังก่อไฟ ควันไฟกระจายไปทั่วบ้าน
“หิวข้าวหรือยัง” ยายถาม “ถ้ายังไม่หิว ช่วยหั่น
หยวกกล้วยให้ยายหน่อยเถอะ ยายจะต้มให้หมู”
“ได้ครับยาย” ปิติตอบแล้วก็คว้ามีดหั่นหยวกกล้วยใส่
กระจาดอย่างกระฉับกระเฉงจนเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว
ยายเตือนว่า “ระวังจะเฉือนนิ้วตัวเองเข้านะปิติ” พอยาย
พูดจบ ปิติก็ร้องลั่นสะบัดมือไปมา ทำหน้าเบ้ ยายตกใจ
ปราดเข้ามาคว้ามือปิติขึ้นดูก็ไม่เห็นบาดแผล ปิติหัวเราะ
ชอบใจ ยายโกรธจึงว่า “ปิติเจ้าทำตัวเป็นคนหลอกลวง
เช่นนี้ ระวังจะเป็น*1เด็กเลี้ยงแกะ”
ปิติเข้าไปกอดประจบยาย “ขอโทษเถอะครับยาย
ผมนึกว่ายายจะชอบเสียอีก ผมจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะได้
อย่างไรครับ”
“เด็กเลี้ยงแกะที่ยายเคยอ่านในหนังสือนะซี เขาเป็น
เด็กไม่ดีชอบพูดจาเหลวไหลหลอกคนให้เข้าใจผิด เขาพา
ฝูงแกะไปเลี้ยงที่ชายทุ่ง นึกสนุกขึ้นมาก็ร้องตะโกนเอะอะ
ว่า หมาป่ามากินแกะหมดแล้ว พวกชาวนาที่อยู่ใกล้ได้ยิน
ก็คว้ามีด คว้าไม้ วิ่งมาจะช่วยแต่ไม่เห็นหมาป่า ซ้ำเจ้าเด็ก
เลี้ยงแกะก็หัวเราะขันที่เห็นผู้ใหญ่วิ่งหน้าตื่นคิดว่าหมาป่า
มา ครั้นวันหลัง หมาป่ามาจริง ร้องตะโกนอย่างไรก็ไม่มี
ใครมาช่วย เพราะเขาคิดว่าคงจะถูกหลอกเหมือนคราวก่อน
นี่แหละ เจ้าอย่าหัดเป็นคนพูดปด จะไม่มีใครเชื่อถือ
เหมือนเด็กเลี้ยงแกะ จำไว้นะ ปิติ”
ปิติกราบขอโทษยายแล้วว่า “ครับยาย ผมจะจำไว้
จะไม่พูดจาเหลวไหลหลอกใครอีกต่อไป”
“ดีแล้ว” ยายพูด “ไปกินข้าวกันเถอะ จะได้รีบ
ทำงาน”
เช่นนี้ พ่อ แม่และพี่ไปนาตอนเช้ามือก่อนเขาตื่น วันนี้แม่
มัวหาผ้าคลุมหน้ากันแดดจึงทำให้ไปช้ากว่าทุกวัน ปิติจึง
ตื่นขึ้นมาทัน พ่อเตรียมเครื่องมือทำนารออยู่ข้างล่าง พี่
เตรียมข้าวปลาอาหารและกรอกน้ำใส่กระติก เสร็จแล้วก็
พากันลงไปนั่งคอยที่แคร่ใต้ต้นมะปราง ปิติโผล่หน้าต่าง
เห็นพ่อกำลังเอาคราดกระแทกกับพื้นดินแรง ๆ เพื่อให้
ดินหลุดออกจนก้อนกรวดที่พื้นกระเด็นขึ้นมา เขาอยากจะ
ขอไปนาด้วยแต่เกรงพ่อจะดุ เพราะพ่อเคยบอกว่าเขาตกกล้า
ไม่เป็น จึงต้องอยู่บ้านช่วยยายทำงาน เขาเข้าไปช่วยแม่
หาผ้าคลุมหน้าแต่ไม่พบ แม่รำคาญเลยเปลี่ยนใจใช้งอบแทน
ครั้นพ่อ แม่และพี่ไปแล้ว ปิติจึงล้างหน้า แปรงฟัน
อาบน้ำ สระผม เขาเห็นยายกำลังล้างหน้าประแป้งให้น้อง
จึงลงไปเดินเล่นรอบบริเวณบ้าน ขณะนั้นยังเช้าอยู่ พระอาทิตย์
เพิ่งขึ้นจากขอบฟ้าครึ่งดวง ทอแสงสีทองออกมา
เรื่อเรือง ฝูงนกพากันบินออกหากินเป็นหมู่ อากาศสดชื่น
ลมเย็นพัดผ่านไม่ขาดระยะ เขามองดูผึ้งเกลือกกลั้วเกสร
ดอกบัวในสระข้างบ้านอย่างสำราญใจ แล้วเดินเรื่อยมาจน
กระทั่งถึงต้นมะยมหลังบ้าน เขาคิดถึงเจ้าแก่ขึ้นมาทันที
เพราะมันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่เคยขัดใจเขาเลย ตั้งแต่เจ้าแก่
ตายเขารู้สึกเหงามากจนพ่อสงสาร และสัญญาว่าจะหาลูก
ม้ามาให้เลี้ยงแทนเจ้าแก่ แต่พ่อก็ยังหาไม่ได้
พอดีปิติได้ยินเสียงยายร้องเรียกจึงรีบวิ่งกลับ ครั้นขึ้น
ไปบนบ้านเห็นยายกำลังก่อไฟ ควันไฟกระจายไปทั่วบ้าน
“หิวข้าวหรือยัง” ยายถาม “ถ้ายังไม่หิว ช่วยหั่น
หยวกกล้วยให้ยายหน่อยเถอะ ยายจะต้มให้หมู”
“ได้ครับยาย” ปิติตอบแล้วก็คว้ามีดหั่นหยวกกล้วยใส่
กระจาดอย่างกระฉับกระเฉงจนเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว
ยายเตือนว่า “ระวังจะเฉือนนิ้วตัวเองเข้านะปิติ” พอยาย
พูดจบ ปิติก็ร้องลั่นสะบัดมือไปมา ทำหน้าเบ้ ยายตกใจ
ปราดเข้ามาคว้ามือปิติขึ้นดูก็ไม่เห็นบาดแผล ปิติหัวเราะ
ชอบใจ ยายโกรธจึงว่า “ปิติเจ้าทำตัวเป็นคนหลอกลวง
เช่นนี้ ระวังจะเป็น*1เด็กเลี้ยงแกะ”
ปิติเข้าไปกอดประจบยาย “ขอโทษเถอะครับยาย
ผมนึกว่ายายจะชอบเสียอีก ผมจะเป็นเด็กเลี้ยงแกะได้
อย่างไรครับ”
“เด็กเลี้ยงแกะที่ยายเคยอ่านในหนังสือนะซี เขาเป็น
เด็กไม่ดีชอบพูดจาเหลวไหลหลอกคนให้เข้าใจผิด เขาพา
ฝูงแกะไปเลี้ยงที่ชายทุ่ง นึกสนุกขึ้นมาก็ร้องตะโกนเอะอะ
ว่า หมาป่ามากินแกะหมดแล้ว พวกชาวนาที่อยู่ใกล้ได้ยิน
ก็คว้ามีด คว้าไม้ วิ่งมาจะช่วยแต่ไม่เห็นหมาป่า ซ้ำเจ้าเด็ก
เลี้ยงแกะก็หัวเราะขันที่เห็นผู้ใหญ่วิ่งหน้าตื่นคิดว่าหมาป่า
มา ครั้นวันหลัง หมาป่ามาจริง ร้องตะโกนอย่างไรก็ไม่มี
ใครมาช่วย เพราะเขาคิดว่าคงจะถูกหลอกเหมือนคราวก่อน
นี่แหละ เจ้าอย่าหัดเป็นคนพูดปด จะไม่มีใครเชื่อถือ
เหมือนเด็กเลี้ยงแกะ จำไว้นะ ปิติ”
ปิติกราบขอโทษยายแล้วว่า “ครับยาย ผมจะจำไว้
จะไม่พูดจาเหลวไหลหลอกใครอีกต่อไป”
“ดีแล้ว” ยายพูด “ไปกินข้าวกันเถอะ จะได้รีบ
ทำงาน”
Definition
© Learn2SpeakThai.net (2009 - 2013)