Princess Sonnoi's Beautiful House
บทที่ ๕ - โสนน้อยเรือนงาม
ฝนเริ่มตกลงมาอีก มานีหน้าเสีย เพราะกลัวกลับ
บ้านไม่ได้ ย่าจึงปลอบว่า “ตอนจะกลับบ้าน ถ้าฝนยังไม่
หยุด ย่าจะให้อากางร่มไปส่ง ฤดูฝนก็เป็นอย่างนี้แหละ
ฝนตกลงมาเรื่อยตั้งแต่ปลายเดือนพฤษภาคมแล้ว” ชูใจไม่
อยากให้มานีเป็นกังวลเรื่องฝน จึงพูดว่า “ก่อนมานีจะมา
ย่าเล่าเรื่องโสนน้อยเรือนงามให้ฟังค้างอยู่ เธออยากฟัง
ไหมจ๊ะ มานี”
“อยากฟังจ้ะชูใจ” มานีพูด แล้วหันไปหาย่าพลางขอ
ร้องว่า “ย่ากรุณาเล่าให้มานีฟังบ้างซีคะ มานีชอบฟังนิทาน
ที่พระเอกมีฤทธิ์ นางเอกใจดีและมีฤาษีด้วย”
“จ้ะ ย่าจะเล่าให้ฟัง เรื่องนี้นางเอกชื่อโสนน้อยเรือนงาม
เป็นเจ้าหญิงแสนสวย และมีน้ำใจดีอย่างที่มานีชอบ
เจ้าหญิงเป็นพระราชธิดาของกษัตริย์เมืองหนึ่ง ที่มีชื่อ
เช่นนี้เพราะเมื่อเกิดมามีเรือนไม้โสนหลังน้อยสวยงามมาด้วย
พระเอกชื่อพระวิจิตรจินดา เป็นพระราชโอรสของ
กษัตริย์อีกเมืองหนึ่ง แต่ในเรื่องนี้ไม่ได้แสดงฤทธิ์เดช
อะไรและไม่มีฤาษีด้วยเพราะเป็นนิทานไทย จึงมีแต่ชีปะขาว”
ย่าหันไปทางชูใจแล้วพูดว่า “ชูใจไปหยิบหนังสือโสนน้อย
เรือนงามมาให้มานีดูด้วยสิจ้ะ เขาจะได้เห็นรูปและตัวหนังสือ
ไปด้วย”
ชูใจรีบไปหยิบหนังสือมานั่งดูกับมานี หูก็คอยฟังย่าเล่า
“ชาติก่อนพระวิจิตรจินดาเคยฆ่าพญานาคตายไปเจ็ด
วันจึงฟื้น มาในชาตินี้พญานาคมีใจอาฆาต จึงมาคายพิษไว้
พอพระวิจิตรจินดาถูกพิษพญานาคเข้าก็สิ้นพระชนม์ทันที
พระราชบิดาและพระราชมารดาเสียพระทัยมาก แต่โหรทูลว่า
พระวิจิตรจินดาจะสิ้นพระชนม์ไปเจ็ดปี แล้วจะมี
พระราชธิดาของกษัตริย์เมืองอื่นมารักษาให้หาย เมื่อ
โสนน้อยเรือนงามมีพระชนม์ได้สิบห้าพรรษา โหรก็ทูลพระราช
บิดาและพระราชมารดาว่า เจ้าหญิงโสนน้อยเรือนงามมี
เคราะห์ร้ายมาก ให้ออกไปจากเมืองเสีย เพราะจะต้อง
อภิเษกกับคนที่ตายแล้ว เจ้าหญิงโสนน้อยจึงน้องออกจาก
เมือง เสด็จเข้าป่าแต่ผู้เดียวและปลอมพระองค์เป็นชาวบ้าน
เอาเครื่องทรงของพระราชธิดาห่อผ้าไว้ เจ้าหญิงโสนน้อย
เป็นผู้มีบุญ พระอินทร์จึงแปลงเป็นชีปะขาวมามอบ
ยาวิเศษให้สำหรับรักษาคนตายให้ฟื้นขึ้นได้ เจ้าหญิงโสน
น้อยเดินทางต่อไปก็พบนางคุลาหญิงใจร้าย รูปร่างหน้าตา
น่าเกลียดถูกงูกัดนอนตายอยู่ เจ้าหญิงโสนน้อยทรงสงสาร
จึงใช้ยาวิเศษช่วยให้ฟื้น นางคุลาจึงขอเป็นข้าทาสติดตาม
เจ้าหญิงไปทุกแห่ง
ทั้งสองเดินทางมาถึงเมืองของพระวิจิตรจินดา พอ
เจ้าหญิงโสนน้อยทรงทราบเรื่องพระวิจิตรจินดาสิ้นพระชนม์
จึงทรงอาสาเข้าไปรักษา เจ้าหญิงให้กั้นม่านเจ็ดชั้นไม่ให้ใคร
เห็นขณะที่ทำพิธีรักษาและเจ้าหญิงก็ทรงเครื่องเป็น
พระราชธิดา นางคุลาติดตามเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง พอเจ้าหญิง
ทรงทายาให้พระวิจิตรจินดา ไอความร้อนของพิษ
พญานาคก็ออกมา ทำให้เจ้าหญิงทรงรู้สึกร้อนเป็นอันมาก
จึงถอดเครื่องทรงออกฝากนางคุลาไว้ แล้วเสด็จไปทรงน้ำ
นางคุลาใจร้ายได้โอกาสก็แต่งเครื่องทรงของเจ้าหญิง แสดง
ตนเป็นเจ้าหญิง สวมรอยเป็นผู้รักษาพระวิจิตรจินดา และ
บังคับให้เจ้าหญิงโสนน้อยเป็นข้าทาสของนาง เจ้าหญิง
โสนน้อยต้องทรงรับกรรม เพราะไม่มีหลักฐานอะไรที่จะนำ
มาเป็นข้อคัดค้านได้ พระราชบิดา พระราชมารดาและ
พระวิจิตรจินดาต่างทรงสงสัย จึงลองให้นางคุลาเย็บกระทง
ใบตองถวาย นางคุลาเย็บไม่เป็น โยนใบตองทิ้ง เจ้าหญิงโสน
น้อยก็เก็บมาเย็บได้สวยงาม นางคุลาแย่งเอาไปถวาย
พระวิจิตรจินดาทรงรำคาญนางคุลา จึงทูลลาพระราชบิดา
และพระราชมารดาไปเที่ยวทางทะเล แล้วสั่งให้นางคุลา
ย้อมผ้าผูกหัวเรือถวาย นางคุลาก็ทำไม่ได้ โยนผ้าและสีทิ้ง
เจ้าหญิงโสนน้อยก็เก็บมาย้อมได้สีสวยงาม นางคุลาก็แย่ง
เอาไปถวายอีก
เมื่อได้ฤกษ์ที่เรือของพระวิจิตรจินดาจะออกจากท่า
ลูกเรือถอนสมอแล้วเรือไม่ยอมเคลื่อนออกจากท่า
พระวิจิตรจินดาทรงคิดว่า คงมีผู้มีบุญอยู่ในวังต้องการฝาก
ซื้อของเป็นแน่ จึงทรงให้ทหารไปเที่ยวถาม เมื่อไปถามนาง
คุลา นางคุลาก็สั่งซื้อของที่ตนรู้จักซึ่งเป็นของไม่มีค่า สิ่งที่
นางคุลาสั่งซื้อคือ
*** แหวน[มะกั่ว]ที่หัวเม็ด[มะกล่ำ] ทั้งแดงดำสุกดีสีสัณฐาน
กระบุงใหญ่ที่ใส่[สา]แทรกคาน ให้ภูบานจัดหามาให้ดี
ทหารไม่เห็นเจ้าหญิงโสนน้อยเพราะอยู่ใต้ถุนจึงไม่ได้
ไปถาม เรือก็ไม่ยอมเคลื่อนออกจากท่า ทหารต้องกลับมา
หาใหม่จึงได้พบเจ้าหญิง เจ้าหญิงสั่งซื้อของดังนี้
โสนน้อยเรือนงามตามประเทศ ทุกขอบเขตเวียงชัยเที่ยวไต่ถาม
ใครมีขายอยู่ที่ไหนถ้าได้ความ ซื้อมาตามคำฉันจำนรรจา
พระวิจิตรจินดาทรงเปรียบเทียบสิ่งที่หญิงทั้งสอง
ฝากซื้อ แล้วก็ทรงทราบว่าใครเป็นเจ้าหญิงแท้และเจ้าหญิง
ปลอม พอเจ้าหญิงโสนน้อยสั่งซื้อของแล้ว เรือจึงเคลื่อน
ออกจากท่าได้ พอแล่นไปในทะเลได้สิบห้าวัน พายุก็พัด
เรือเข้าไปที่เมืองของกษัตริย์ซึ่งเป็นพระราชบิดาของเจ้า
หญิงโสนน้อย พระวิจิตรจินดาจึงให้ทหารเที่ยวซื้อของ
ที่คนฝากซื้อ ทหารหาซื้อได้ครบทุกอย่างแต่โสนน้อยเรือน
งามไม่มีขาย ชาวเมืองบอกว่ามีแต่อยู่ในวัง พระวิจิตรจินดา
จึงเข้าเฝ้ากษัตริย์ กษัตริย์ทรงถามถึงรูปร่างหน้าตาของนางข้า
ทาส กษัตริย์ทรงถามถึงรูปร่างหน้าตาของนางข้าทาส
ก็ทรงทราบว่าเป็นพระราชธิดาของพระองค์เอง จึงทรงมอบ
โสนน้อยเรือนงามให้และให้ทหารตามมาด้วยสองคน เมื่อ
พระวิจิตรจินดากลับมาถึงบ้านเมือง ก็ทรงมอบเรือนโสน
หลังน้อยให้นางข้าทาส และทรงแน่ใจว่านางข้าทาสคือ
เจ้าหญิงเพราะทหารทั้งสองที่ตามมาด้วยแสดงความเคารพ
นบนอบ และอยู่รับใช้นาง ถึงเวลากลางคืนเรือนวิเศษ
หลังน้อยก็ขยายโตขึ้นเป็นเรือนที่งดงามมีข้าวของเครื่องใช้
ของเจ้าหญิงอยู่ครบ เจ้าหญิงโสนน้อยก็เสด็จเข้าไปอยู่ใน
เรือนนั้น พระวิจิตรจินดาทรงทราบเช่นนั้น จึงทรง
อภิเษกเจ้าหญิงเป็นราชินีและสั่งให้ฆ่านางคุลาที่ใจร้ายและ
ประพฤติไม่ดี เจ้าหญิงโสนน้อยทรงมีพระทัยไม่อาฆาตจึง
ทรงขอให้พระวิจิตรจินดายกโทษให้นางคุลา พระวิจิตรจินดา
กับเจ้าหญิงโสนน้อยเรือนงามก็อยู่ครอบครองกัน
อย่างมีความสุข”
“สนุกจัง” มานีพูด “ขอบคุณค่ะย่า ฟังนิทานสนุก
จนไม่รู้ว่าฝนหยุดตกแล้ว มานีขอยืมหนังสือโสนน้อยเรือน
งามไปอ่านที่บ้านนะคะ แล้วมานีจะหัดเย็บกระทงให้สวย
เหมือนโสนน้อยเรือนงาม”
บ้านไม่ได้ ย่าจึงปลอบว่า “ตอนจะกลับบ้าน ถ้าฝนยังไม่
หยุด ย่าจะให้อากางร่มไปส่ง ฤดูฝนก็เป็นอย่างนี้แหละ
ฝนตกลงมาเรื่อยตั้งแต่ปลายเดือนพฤษภาคมแล้ว” ชูใจไม่
อยากให้มานีเป็นกังวลเรื่องฝน จึงพูดว่า “ก่อนมานีจะมา
ย่าเล่าเรื่องโสนน้อยเรือนงามให้ฟังค้างอยู่ เธออยากฟัง
ไหมจ๊ะ มานี”
“อยากฟังจ้ะชูใจ” มานีพูด แล้วหันไปหาย่าพลางขอ
ร้องว่า “ย่ากรุณาเล่าให้มานีฟังบ้างซีคะ มานีชอบฟังนิทาน
ที่พระเอกมีฤทธิ์ นางเอกใจดีและมีฤาษีด้วย”
“จ้ะ ย่าจะเล่าให้ฟัง เรื่องนี้นางเอกชื่อโสนน้อยเรือนงาม
เป็นเจ้าหญิงแสนสวย และมีน้ำใจดีอย่างที่มานีชอบ
เจ้าหญิงเป็นพระราชธิดาของกษัตริย์เมืองหนึ่ง ที่มีชื่อ
เช่นนี้เพราะเมื่อเกิดมามีเรือนไม้โสนหลังน้อยสวยงามมาด้วย
พระเอกชื่อพระวิจิตรจินดา เป็นพระราชโอรสของ
กษัตริย์อีกเมืองหนึ่ง แต่ในเรื่องนี้ไม่ได้แสดงฤทธิ์เดช
อะไรและไม่มีฤาษีด้วยเพราะเป็นนิทานไทย จึงมีแต่ชีปะขาว”
ย่าหันไปทางชูใจแล้วพูดว่า “ชูใจไปหยิบหนังสือโสนน้อย
เรือนงามมาให้มานีดูด้วยสิจ้ะ เขาจะได้เห็นรูปและตัวหนังสือ
ไปด้วย”
ชูใจรีบไปหยิบหนังสือมานั่งดูกับมานี หูก็คอยฟังย่าเล่า
“ชาติก่อนพระวิจิตรจินดาเคยฆ่าพญานาคตายไปเจ็ด
วันจึงฟื้น มาในชาตินี้พญานาคมีใจอาฆาต จึงมาคายพิษไว้
พอพระวิจิตรจินดาถูกพิษพญานาคเข้าก็สิ้นพระชนม์ทันที
พระราชบิดาและพระราชมารดาเสียพระทัยมาก แต่โหรทูลว่า
พระวิจิตรจินดาจะสิ้นพระชนม์ไปเจ็ดปี แล้วจะมี
พระราชธิดาของกษัตริย์เมืองอื่นมารักษาให้หาย เมื่อ
โสนน้อยเรือนงามมีพระชนม์ได้สิบห้าพรรษา โหรก็ทูลพระราช
บิดาและพระราชมารดาว่า เจ้าหญิงโสนน้อยเรือนงามมี
เคราะห์ร้ายมาก ให้ออกไปจากเมืองเสีย เพราะจะต้อง
อภิเษกกับคนที่ตายแล้ว เจ้าหญิงโสนน้อยจึงน้องออกจาก
เมือง เสด็จเข้าป่าแต่ผู้เดียวและปลอมพระองค์เป็นชาวบ้าน
เอาเครื่องทรงของพระราชธิดาห่อผ้าไว้ เจ้าหญิงโสนน้อย
เป็นผู้มีบุญ พระอินทร์จึงแปลงเป็นชีปะขาวมามอบ
ยาวิเศษให้สำหรับรักษาคนตายให้ฟื้นขึ้นได้ เจ้าหญิงโสน
น้อยเดินทางต่อไปก็พบนางคุลาหญิงใจร้าย รูปร่างหน้าตา
น่าเกลียดถูกงูกัดนอนตายอยู่ เจ้าหญิงโสนน้อยทรงสงสาร
จึงใช้ยาวิเศษช่วยให้ฟื้น นางคุลาจึงขอเป็นข้าทาสติดตาม
เจ้าหญิงไปทุกแห่ง
ทั้งสองเดินทางมาถึงเมืองของพระวิจิตรจินดา พอ
เจ้าหญิงโสนน้อยทรงทราบเรื่องพระวิจิตรจินดาสิ้นพระชนม์
จึงทรงอาสาเข้าไปรักษา เจ้าหญิงให้กั้นม่านเจ็ดชั้นไม่ให้ใคร
เห็นขณะที่ทำพิธีรักษาและเจ้าหญิงก็ทรงเครื่องเป็น
พระราชธิดา นางคุลาติดตามเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง พอเจ้าหญิง
ทรงทายาให้พระวิจิตรจินดา ไอความร้อนของพิษ
พญานาคก็ออกมา ทำให้เจ้าหญิงทรงรู้สึกร้อนเป็นอันมาก
จึงถอดเครื่องทรงออกฝากนางคุลาไว้ แล้วเสด็จไปทรงน้ำ
นางคุลาใจร้ายได้โอกาสก็แต่งเครื่องทรงของเจ้าหญิง แสดง
ตนเป็นเจ้าหญิง สวมรอยเป็นผู้รักษาพระวิจิตรจินดา และ
บังคับให้เจ้าหญิงโสนน้อยเป็นข้าทาสของนาง เจ้าหญิง
โสนน้อยต้องทรงรับกรรม เพราะไม่มีหลักฐานอะไรที่จะนำ
มาเป็นข้อคัดค้านได้ พระราชบิดา พระราชมารดาและ
พระวิจิตรจินดาต่างทรงสงสัย จึงลองให้นางคุลาเย็บกระทง
ใบตองถวาย นางคุลาเย็บไม่เป็น โยนใบตองทิ้ง เจ้าหญิงโสน
น้อยก็เก็บมาเย็บได้สวยงาม นางคุลาแย่งเอาไปถวาย
พระวิจิตรจินดาทรงรำคาญนางคุลา จึงทูลลาพระราชบิดา
และพระราชมารดาไปเที่ยวทางทะเล แล้วสั่งให้นางคุลา
ย้อมผ้าผูกหัวเรือถวาย นางคุลาก็ทำไม่ได้ โยนผ้าและสีทิ้ง
เจ้าหญิงโสนน้อยก็เก็บมาย้อมได้สีสวยงาม นางคุลาก็แย่ง
เอาไปถวายอีก
เมื่อได้ฤกษ์ที่เรือของพระวิจิตรจินดาจะออกจากท่า
ลูกเรือถอนสมอแล้วเรือไม่ยอมเคลื่อนออกจากท่า
พระวิจิตรจินดาทรงคิดว่า คงมีผู้มีบุญอยู่ในวังต้องการฝาก
ซื้อของเป็นแน่ จึงทรงให้ทหารไปเที่ยวถาม เมื่อไปถามนาง
คุลา นางคุลาก็สั่งซื้อของที่ตนรู้จักซึ่งเป็นของไม่มีค่า สิ่งที่
นางคุลาสั่งซื้อคือ
*** แหวน[มะกั่ว]ที่หัวเม็ด[มะกล่ำ] ทั้งแดงดำสุกดีสีสัณฐาน
กระบุงใหญ่ที่ใส่[สา]แทรกคาน ให้ภูบานจัดหามาให้ดี
ทหารไม่เห็นเจ้าหญิงโสนน้อยเพราะอยู่ใต้ถุนจึงไม่ได้
ไปถาม เรือก็ไม่ยอมเคลื่อนออกจากท่า ทหารต้องกลับมา
หาใหม่จึงได้พบเจ้าหญิง เจ้าหญิงสั่งซื้อของดังนี้
โสนน้อยเรือนงามตามประเทศ ทุกขอบเขตเวียงชัยเที่ยวไต่ถาม
ใครมีขายอยู่ที่ไหนถ้าได้ความ ซื้อมาตามคำฉันจำนรรจา
พระวิจิตรจินดาทรงเปรียบเทียบสิ่งที่หญิงทั้งสอง
ฝากซื้อ แล้วก็ทรงทราบว่าใครเป็นเจ้าหญิงแท้และเจ้าหญิง
ปลอม พอเจ้าหญิงโสนน้อยสั่งซื้อของแล้ว เรือจึงเคลื่อน
ออกจากท่าได้ พอแล่นไปในทะเลได้สิบห้าวัน พายุก็พัด
เรือเข้าไปที่เมืองของกษัตริย์ซึ่งเป็นพระราชบิดาของเจ้า
หญิงโสนน้อย พระวิจิตรจินดาจึงให้ทหารเที่ยวซื้อของ
ที่คนฝากซื้อ ทหารหาซื้อได้ครบทุกอย่างแต่โสนน้อยเรือน
งามไม่มีขาย ชาวเมืองบอกว่ามีแต่อยู่ในวัง พระวิจิตรจินดา
จึงเข้าเฝ้ากษัตริย์ กษัตริย์ทรงถามถึงรูปร่างหน้าตาของนางข้า
ทาส กษัตริย์ทรงถามถึงรูปร่างหน้าตาของนางข้าทาส
ก็ทรงทราบว่าเป็นพระราชธิดาของพระองค์เอง จึงทรงมอบ
โสนน้อยเรือนงามให้และให้ทหารตามมาด้วยสองคน เมื่อ
พระวิจิตรจินดากลับมาถึงบ้านเมือง ก็ทรงมอบเรือนโสน
หลังน้อยให้นางข้าทาส และทรงแน่ใจว่านางข้าทาสคือ
เจ้าหญิงเพราะทหารทั้งสองที่ตามมาด้วยแสดงความเคารพ
นบนอบ และอยู่รับใช้นาง ถึงเวลากลางคืนเรือนวิเศษ
หลังน้อยก็ขยายโตขึ้นเป็นเรือนที่งดงามมีข้าวของเครื่องใช้
ของเจ้าหญิงอยู่ครบ เจ้าหญิงโสนน้อยก็เสด็จเข้าไปอยู่ใน
เรือนนั้น พระวิจิตรจินดาทรงทราบเช่นนั้น จึงทรง
อภิเษกเจ้าหญิงเป็นราชินีและสั่งให้ฆ่านางคุลาที่ใจร้ายและ
ประพฤติไม่ดี เจ้าหญิงโสนน้อยทรงมีพระทัยไม่อาฆาตจึง
ทรงขอให้พระวิจิตรจินดายกโทษให้นางคุลา พระวิจิตรจินดา
กับเจ้าหญิงโสนน้อยเรือนงามก็อยู่ครอบครองกัน
อย่างมีความสุข”
“สนุกจัง” มานีพูด “ขอบคุณค่ะย่า ฟังนิทานสนุก
จนไม่รู้ว่าฝนหยุดตกแล้ว มานีขอยืมหนังสือโสนน้อยเรือน
งามไปอ่านที่บ้านนะคะ แล้วมานีจะหัดเย็บกระทงให้สวย
เหมือนโสนน้อยเรือนงาม”
Definition
© Learn2SpeakThai.net (2009 - 2013)